Бақытты күндер...

Жамбыл: Не айтатыны бар, ұнайды. Дәл солай, өзіңмен осылай отырған ұнайды. Қой дерсің, ерсі дерсің. Көп ойландым, көп толғандым, ақыры осындай шешімге келдім десем не дерсің? Сенің парасаттылығың мен ақылыңды ешбір жаннан кездестірмедім. Кәттамын деп кеуде ұрғандарын қайтейін, қол қойғаным бар. Кеше өзің білетін «Керекинфода» бәрін қатырдым. Жаңадан келіп қосылып жатырмын, қабыл алғайсыздар деп постты жариялап кеп жібердім дейсің. Һа, таппайды бәрібір мені. Бүгін отыр бастары қатып, жаңадан келген бе, әлде троль ме деп. Мен қазір келемін, сен жаза бер

Қарақат: Жаза бер дейсің, не жазайын? Олай адамдарды ақымақ қылғаның не? Түсінбеймін, сол бірнеше аккаунттың қажеті не? Жаным, осындай тірлігіңді қоймасаң өзіңмен сөйлесуді тоқтатамын-ау. Мені де жынды қылып жүрген шығарсың, алданғым келмейді.

Жамбыл: Оу, қарағым, не айтып отырсың? Жаңа ғана ұнайсың деп айтқан жоқпын ба?! Алдамаймын сені, ешқашан!!! –деді де сызылта ысқырып, «Керекинфо» сайтын қайта аша бастады.

Жастың күнделікті тірлігі осы, еш өзгермейтін, өзгерісті талап етпейтін. Өз-өзіне ермек тауып, осылай өзіне берілгені қашан. Виртуал өмірде өзі би, өзі қожа. Қаласа, Қарақат пен Жамбыл болып агентте отырады. Қаласа, әлеуметтік желілерге тіркеліп, бірде дөкей, бірде он екіде бір гүлі ашылмаған бойжеткен болып шыға келеді. Өзін қабылдамаған, есуас санаған, анасының өзі жынды санап, төрт қабырғаға қамаған «қатыгез әлеммен» ғаламторда тіл табыса алған Жас «бақытты» күндерін осылай алаңсыз кешуде…