О, шшш...сен бе едің?!

«Үйлену керек!». Жарғақ құлағы жастыққа тисе-ақ болғаны мамасының осы дауысы құлағында ызыңдайды да тұрады. Ернұрдың запы болғаны сондай сол сөзді естігісі келмегендіктен де үйіне барғысы келмей қашқатап жүргені. Ернұр әкесі мен шешесінің мойындарына бұршақ сап тілеп алған жалғыздары, қартайғанда көрген. Шынашақтай Ернұрдың шақшадай басын шарадай қылып, әуре-сарсаңға салып толғандырып жүрген мәселесінің сиқы осы. Ұрпақ жалғастырар немере керек.
Быж Быж… Быж Быж… Иии, атаңа ғана, тасып кетіпті ғой.

Қабырғалас көрші шалдың қызы «тәштәқ қыз» апам беріп жіберді деп әзірде әкелген азғантай сүтті газ пешке асып қойып ұмытып кетіпті ғой. Тасборықтай қайнап тасыған сүт әп-сәтте жалғыз бөлменің ауасын қөңірсітіп жіберді. Орашалақтана тазалап жүргенде ойлап жүргені сол манағы ой: үйлену үшін қыз керек және жай қыз емес. Бойы ұзын. Мұндай қыздардан туған ұрпақ онша да мұнша ұсақталып кете қоймайды. Мінезі жайлы. Тойған қозыдай монтиып, күлімдеп тұрса… Үйдің шаруасын деңгелек айналдырып жіберетін қаражон болса… Ондай қыздары құрғырды қайдан табам?! Өмір өмір болмады, отқа жанған көмір болды… Әй, Құдайым ай… Өткенде шешесі қаттырақ айтып жібергенді. Сөз сүйектен өтеді емес пе?! «Мен еркекпін»- деп күбірлеп қойды.
Жатарда оқыр құптан намазындай әдетке айналған агенттің тонын теріс айналдыра ат басын «агент ауылына» бұрды. Жатарда бір кіріп шықпаса көңілі көншімейді.
«Тәәк, «гостиыма» кім кірген екен көріп жіберейік. Сұлуларды көргенімде жаным тағат таппай қалып, на на ней… на на ней...»деп танауының астынан ыңылдай жүріп достық ұсынған бір қыздың анкетасына көз жүгірті. Пәленшегүл… бойы 1 65 см… ммм бойы әжептәуір екен ей. Менен бір ұзаса 4-5 см ұзынырақ екен, ештеңе қылмас!
«Балаңның жақсы болмағы осындай алып Хауа аналарға байланысты»-деп жылы жымиды. Содан әй шайға қарамастан кезекті жорықты «Құдай сәтін салғайсың» деп қойып бастап жіберді:
— Ұйқы қайда, күлім көз?
— Ұрланған ұйқының есебін есептеп қайтпексіз?
— Сен де ұры қолына іліккенсің бе?
— Несін сұрайсыз барымталап кетті ғой, ағаеке. Өзіңізде не жорық жеті түнде?
— Е біздікі қансонар ғой күнделікті, қақпандағыны қайтеміз деп қашқанды қуған…
— Жетпеске алаөкпе болып, жүгіріп жүрген жоқсыздар ма, әйтеу?!
— Түлкібұлаңды тазы болып шала алмай, шала мұжылып отырған жайымызы бар.
— Ай, мұныңыз жарамаған екен. Көзге іліккенді шап берер сұңһардың шаһбазы болмағаныңыз ғой онда?! Осылай ойласам бола ма?!
— Қысып жейтін қарға емеспіз, шашып жейтін сұңқармыз. Шүйлігіп түскеннен тоят алмасаң, көлденеңдіге көңілің ауады…
— Пай, пай мына сіздің сөзіңізден кейін өлгенім тіріліп, өшкенім жанғандай болды ғой…
Қыз біржола сынып түссін деп соңғы атака төрт жол өлеңмен жалғасын тауып:
Сүйе білу техникадан осал ма?
Жаһанға сай теңеулерді таптырам!
Көздерімнің блютозын қосам да,
Жүрегімді жүрегіңе лақтырам… деп гранатаны жарып жібермесі бар ма?! Әй, қыз да осал емес екен, сол сәтте ақ жауап жарқ ете түсті:
Әттең, қашан туар екен сол бір сәт,
Жүрегімді жүрегіңе лақтырған.
Еш вируссыз махаббатпен қабыл ап,
Сақтап қоям флешкама қағып ап!-деп әңгімелері жарасым тауып жалғаса берді. Нөмірлерін алмасты…
Күндіз күлмей, түн ұйықтамай бейсенбінің күні батыстан батып, сәрсенбінің таңы атты. Ернұр «Панфилов» паркіндегі панфиловшылардың ескерткішінің түбінде шырт түкірініп тұр. Ауық ауық сұрап алған сағатына үңіліп қояды. Бағана жұмыстағы әріптес досынан «әзірше» — деп қылқылдап сұрап алған еді. Айналасында ешкім жоқ. Жалғыз өзі қасқиып тұр. Кенет құлағының түбінен «Ернұр сіз бе?» деген нәзік әрі таныс дауыс естілді. Жалт қарады. Қарады да шалқасынан түсе жаздады. «о шшш...» деп ышқына, «сен бе едің?» деп сыбырлай сөйледі. Онысы подьездегі қабырғалас көршісі «тәштәқ қыз» екен ғой…