Кім болды екен?

Өлі тыныштық. Теріскейтіктен соққан ызғар денемді қарып барады. Бойымда аздап қорқыныш бар. Мен қайдамын өзі? Тастай қараңғы. Әне бір жерде май шам жанып тұр. Сақылдаған тісімді қолыммен басып сол өлімсіреген сәулеге қарай беттеп келемін. Бар ойым — мына қараңғылықтан құтылу, жарық сәулені табу. Белгісіз, беймәлім жердің бір құпиясы бар екенін ішім сезеді. Мүмкін, мүмкін мені біреу сыртымнан бақылап тұрған шығар? Мені сынағысы келген жанның тірлігі емес па екен? Сыр алдырмауға тырысуым керек! О, құдай, өзің қолдай көр!

Мен бұл жаққа қалай тап болдым? Еске түсіре алар емеспін… Кеше ішкен дегелектің дуы есімнен бәрін шығарып жіберген секілді. Айтпақшы, менің атым кім еді? Кон… Көнби… Коньюктив… Көнбиссс… Әәә, конвикт екен ғой. Ух, есім орнымда екен. Қалғаны қайда?

Кенет. Кенет қараңғыдан маған қарай созылған қол ойымды бұзып жіберді. Қорқыныштан жүрегім қатты-қатты соға бастады. Тілім кәлимаға келер емес…

Сәлден кейін жаңағы аппақ қолдың иесі де бой көрсетті. Басына аппақ шәлі жамылған, онысы жарты бетін жауып тұр. Көзінен аққан жас еріндерінің тұсына келіп қалыпты. Ойпырмай, мына жанды қайдан көрдім? Бұл жұмбақ жан кім болды екен? Тегін емес. Үрейден сол орынды тез тастап кеткім келді. Бірақ жаңағы тұлға оң ғолын жоғары көтіріп тоқта дегендей белгі берді.

«Сіз кімсіз? Мені не үшін тоқтаттыңыз?.. Қазір білесің дейсіз бе?.. Білмей-ақ қойсам болмай ма?.. Жоқ?.. Неліктен екенін айта аласыз ба?.. Күт?.. Шыдамым жетер емес… Жігіт деген сабырлы болуы керек дейсіз бе?.. Сіздің айтқыңыз келгенді білмей-ақ кете берсем болмай ма?.. Неліктен жоқ екенін білуіме бола ма?.. Шыда?.. Қорқамын… Кешегі тірлігім үшін жазалаймын дейсіз бе?.. Не жазып едім мен сонша?.. Жоқ! Жоооооооқ!»

Ухххх! Түсім екен. Оянып кеттім. Астапыралла, астапыралла! Лә иләһә илла Аллаһ! Лә иләһә илла Аллаһ! Мен құдайдың пендесі. Сақтай көр!